طراحی فروشگاه اینترنتی

اِصفَهان شهری باستانی در مرکز ایران است. این شهر مرکز استان اصفهان و نیز مرکز شهرستان اصفهان است. اصفهان، سومین شهر پهناور و پر جمعیت ایران پس از تهران و مشهد است.

اِصفَهان شهری باستانی در مرکز ایران است. این شهر مرکز استان اصفهان و نیز مرکز شهرستان اصفهان است. اصفهان، سومین شهر پهناور و پر جمعیت ایران پس از تهران و مشهد است.

این شهر در میان سال‌های 1050 تا 1722 میلادی به ویژه در قرن شانزدهم میلادی در میان حکومت صفویان هنگامی که برای دومین بار (پس از دوران سلجوقیان) پایتخت ایران شد، رونق فراوانی گرفت. حتی امروزه نیز شهر مقدار زیادی از شکوه گذشته خود را حفظ کرده‌است. بناهای تاریخی متعددی در شهر وجود دارد که تعدادی از آن‌ها به عنوان میراث تاریخی در یونسکو به ثبت رسیده‌اند. اصفهان در سال 2006 به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام و در سال 1388 به عنوان پایتخت فرهنگ و تمدن ایران اسلامی و همین‌طور به عنوان پایتخت صنعتی ایران بعد از تهران انتخاب شده است. این شهر به داشتن معماری زیبای اسلامی و بسیاری از بلوارهای زیبا، پل‌های سرپوشیده، تونل‌های زیبا، کاخ‌ها، مسجدها و مناره‌های منحصربفرد معروف است. این امر باعث شده‌است که در فرهنگ ایرانی اصفهان، نصف جهان لقب بگیرد. این شهر در آذر 1394 (دسامبر 2015) به همراه رشت به عنوان نخستین شهرهای ایران، به شبکه شهرهای خلاق جهان زیر نظر یونسکو پیوست. براساس استانداردهای یونسکو شهر خلاق، شهری است که از نوآوری و توانمندی‌های شهروندان در توسعه پایدار شهری استفاده می‌کند. میدان نقش جهان یکی از بزرگترین میدان‌های دنیاست و نمونه برجسته‌ای از معماری اسلامی است که توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی ثبت شده‌است. شعار شهر اصفهان، “اصفهان برای همیشه، برای همه” است. در ادامه شما را درباره اصفهان بیشتر آشنا می کنیم .

تاریخچه اصفهان

در طول تاریخ به آسانی نمی‌توان رد شهر اصفهان را به طور پیوسته دنبال نمود. هر چند اصفهان در مرکز فلات ایران قرار داشت. به علت آن که در دوران پیش از اسلام گرانیگاه شاهنشاهی‌های هخامنشی تا ساسانی، قلمرو غربی این شاهنشاهی‌ها و به ویژه میان‌رودان بود، این شهر در کانون توجه این دودمان‌ها قرار نداشت. در طول تاریخ تا دوران اسلامی می‌توان در محل فعلی شهر اصفهان ردپای شهرهای مختلفی تحت نام‌های مختلف، محل‌های مختلف و حتی مردمان متفاوتی را پی‌گیری نمود.

شهر اصفهان از روزگاران کهن تا کنون به نامهای: آپادانا، آصف‌هان، اسباهان، اسبهان، اسپاتنا، اسپادنا، اسپاهان، آسپدان، اسپدانه، اسپهان، اسپینر، اسفاهان، اسفهان، اصباهان، اصبهان، اصپدانه، اصفاهان، اصفهان، اصفهانک، انزان، بسفاهان، جی، دارالیهودی، رشورجی، سپاهان، سپانه، شهرستان، صفاهان، صفاهون، گابا، گابیان، گابیه، گبی، گی، نصف جهان و یهودیه سرشناس بوده‌است.

جیِ باستانی

از لب ساحل تا دل جنگل، اقامتگاه رامسرتو رزرو کن

از لب ساحل تا دل جنگل، اقامتگاه رامسرتو رزرو کن

مشاهده

yektanet-logo-sign

تبلیغ

بنای اصفهان را به طهمورث، سومین پادشاه از سلسله پیشدادیان نسبت داده‌اند. اصفهان در تاریخ قدیم با نامِ گی در پارس علیا معرفی گردیده و نیز از آن، تحتِ عنوانِ گابای یا تابای نیز نام برده شده‌است.این شهر محلِ تقاطعِ راه‌های عمده و اقامتگاهِ سلطنتی پادشاهانِ هخامنشی نیز بوده‌است. استرابون جغرافی دان یونانی، از اصفهان به عنوانِ مرکز کشور ایران نام برده است.

یهودیه

زمانی که کورش بزرگ بابِل را گرفت و یهودیان را از اسارتِ نبوکدنصر شاه بابل نجات داد، شماری از یهودیان به فلسطین بازگشتند و شماری دیگر از آن‌ها به ایران آمدند و در این منطقه که به دارالیهودیه نامگذاری شد، اسکان یافتند. این منطقه در کنار منطقه? جی بود که بعدها این دو منطقه به یکدیگر متصل شد و شهر اصفهان را ایجاد کرد. ابن فقیه همدانی تاریخدان ایرانی قرن دهم میلادی می‌نویسد:

وقتی یهودیان از اورشلیم مهاجرت کردند و از نبوکدنصر فرار کردند، با خود مقداری از خاک و آب اورشلیم را بردند. آنها در هیچ جا ساکن نشدند بدون اینکه قبل از آن خاک و آب آن را مورد آزمایش قرار دهند. آنها اینکار را ادامه دادند تا به شهر اصفهان رسیدند. در آنجا استراحت کردند و خاک و آب آن را آزمایش کردند و آن را مشابه اورشلیم یافتند. وقتی آنجا ساکن شدند شروع به کاشتن در زمین کردند و فرزندان و نوادگان خود را به دنیا آوردند و امروزه نام این منطقه یهودیه است.

این روایت توسط تاریخدانان دیگری نظیر موسس خورناتسی، الاصطخری، ابن حوقل، المقدسی، یاقوت حموی، ابوالفدا و ابن خلدون نیز عیناً تکرار شده است.

دورانِ ساسانیان

در دوران ساسانیان به دستور یزدگرد اول یک پادگان نظامی احتیاطی برای آموزش و اعزام نیروی کمکی احداث گردید – بغیر از این پادگان نیز سه مرکز نظامی در مرو و گرگان و تیسفون نیز بوجود آمده بود. این مراکز دارای نیروی ثابت بوده و فقط سپاهان برای تعلیم و اعزامِ نیروی کمکی پیش بینی شده بود.

اصفهان کنونی در قدیم گابای (جی) نام داشت و در آغاز مرکز قبیله پَرِتاکِن (که نام فریدن از آن به‌جا مانده) بوده‌است.

به نظر می‌آید نام اسپهان (به معنی جایگاه ارتش) از روزگار ساسانیان به بعد جایگزین نام گی شده‌باشد. آن‌گونه که در سرگذشت‌نامه‌ها آمده، سواره‌نظام ساسانی به هنگام صلح در سبزه‌زارهای پیرامون اسپهان به‌ویژه در بخش غربی این شهر تا دامنه‌های کوه‌ها و سرچشمه? زاینده‌رود استقرار می‌یافت. اسپهان از آن‌جا که ولیعهدنشین ساسانیان بود امتیازی نسبت به شهرهای ایران آن زمان به‌دست‌آورد. در زمان ساسانیان گاه اسپهان و گاه ارمنستان ولیعهدنشین شاهنشاهی ایران بود ولی اسپهان این امتیاز دیگر را نیز داشت که نشیمن‌گاه و قلمرو نفوذ واسپوهران یا اعضای هفت خانواده بزرگ ایرانی صاحب نفوذ در پادشاهی نیز بود.

هر چند در دوران اسلامی منطقه جغرافیایی اطراف شهر نام اَسپاهان که نام تقسیم‌بندی حکومتی زمان ساسانیان بوده‌است را حفظ کرده‌است. در هنگام حمله اسکندر مقدونی به ایران، این شهر مرکز گابیوها بوده‌است و از آن تحت عنوان گابای یا تابای نام برده شده‌است. معمولاً تصور می‌شود که قسمتِ ساسانی نشین اصفهان که جی نام داشت توسط خسرو اول ایجاد شده است. از این رو احتمالاً حضور یهودیان در این منطقه قبل از حضور ساسانیان بوده است.

سده‌های نخست اسلامی

در سده‌های آغازین اسلامی، منابع اسلامی از دو شهر در مکان فعلی شهر اصفهان نام می‌برند؛ شهری بنام جَی در مکان فعلی محله جی و دیگری شهری در سه کیلومتری غرب جی با نام یهودیه که جمعیتی قابل توجه از یهودیان را در خود جای داده بود. نام جی بعدها به شهرستان و تغییر پیدا کرد و از یهودیه با عنوان جهودستان نیز یاد شده‌است. عرب‌ها اسپهان را در سال 23 هجری تصرف کردند و این شهر نیز مانند دیگر شهرهای ایران تا آغاز سده? چهارم هجری زیر سلطه? اعراب قرار داشت. در زمان خلیفه منصور عباسی در دهکده? خشینان (احمدآباد امروزی) کاخی بزرگ بنا شد و بارویی به گرد شهر اصفهان کشیده‌شد و خشینان به جویباره (یهودیه) پیوسته‌شد.

دیلمیان

در سال 319 ه.ق. مردآویج زیاری با سپاهش از گیلان، اصفهان را آزاد کرد و این شهر را به پایتختی برگزید و جشن سده را با شکوه بسیار در این شهر برپا کرد. در سال 327 قمری این شهر به دست رکن‌الدوله دیلمی افتاد که وی نیز اصفهان را پایتخت خود قرار داد. پس از آن شهر اصفهان پیشرفت پیشین خود را بازیافت و کانون گرد هم آمدن دانشوران و سرایندگان شد.

دوره سلجوقی

در بهار 442 هجری قمری طغرل سلجوقی اصفهان را پس از یک محاصره طولانی و ویرانگر گشود. البته شهر به زودی به تدبیر ابولفتح مظفر نیشابوری که از طرف طغرل به حکومت اصفهان منسوب شده بود، بازسازی شد، 500?000 دینار خرج ساخت بناها شد و سه سال از مردم هیچ مالیاتی گرفته نشد. توسعه? سریع شهری، مردمی که در جریان درگیری‌ها گریخته بودند را دوباره به شهر کشاند، همچنین طغرل پایتخت حکومتش را از ری به اصفهان منتقل کرد. گسترش شهر در زمان آلب ارسلان نیز ادامه یافت، اما در دوران ملکشاه و وزیر باتدبیرش خواجه نظام الملک طوسی بود که شهر به اوج شکوهش رسید به طوری که جمعیت شهر دو برابر شد و بناهای بسیاری در آن ساخته شد.

دوره صفوی

در سال 1006 هجری قمری شاه عباس صفوی پایتخت صفویه را از قزوین به اصفهان منتقل کرد، مؤلف عالم آرای عباسی سبب این انتقال را علاقه شاه عباس به طبیعت اصفهان می‌داند. دوری از مرزها، کاهش دادن قدرت قزلباشان، بهبود تجارت و ترس شاه عباس از پیشگویی منجمانی که ماندنش را در قزوین برای جانش خطرناک دانسته بودند از دیگر دلایل ذکر شده برای این انتقال است. گزیدن اصفهان به عنوان پایتخت توسط شاه عباس، نتایج مثبتی برای این شهر به بار آورد، مسجدها، آب‌انبارها و کاروانسراهای بسیاری در شهر ساخته شد، به ابتکار شیخ بهایی شبکه‌های کامل ارتباطی و آبیاری پدید آمد و با بنیان نهادن شهر بازرگانی نجف آباد در چند کیلومتری غرب اصفهان برای تهیه آذوقه شهر، زیربنای زراعی استواری برای پایتخت جدید پدید آمد.

اصفهان در روزگار شاه عباس اول تا مرگ شاه عباس دوم برتر از همه? شهرهای خاورزمین بوده است. در این روزگار، با افزوده شدن کوی‌های (:محلات) چهارگانه? (عباس‌آباد، جلفا، گبرآباد و اسپهان) نمای پایتخت صفوی از قسطنطنیه هم بزرگ‌تر و زیباتر بودوشهر اصفهان در روزگار اوج شکوه خود 137 کاخ، 162 مسجد، 48 مدرسه، 273 حمام و 12 گورستان داشت،

دوره قاجار

مسعودمیرزا ظل‌السلطان (پسر ناصرالدین‌شاه قاجار) از سال 1288 حاکم اصفهان شد و در سال‌های پس از آن حکومت ایالت‌های فارس، کردستان، لرستان و یزد نیز به او داده شد. او همواره مایل به داشتن نیروی نظامی شخصی بود. در اصفهان فوج‌های نظامی با لباس و اسلحه? ارتش اتریش تشکیل داد و برای تعلیم دادن آنها از آلمان معلم‌های نظامی استخدام کرد. ناصرالدین شاه که از خودسری‌های ظل‌السلطان در اصفهان بیم داشت، او را شبانه از تمام حکومت‌های خود عزل کرد و تنها شهر اصفهان را برایش باقی گذاشت.

فرمانروایی سی و چهار ساله مسعودمیرزا ظل‌السلطان بر اصفهان، با ویرانی بیش از 50 اثر و بنای تاریخی و باغ ایرانی در این شهر همراه بود. یکی از جهانگردان اروپایی در آن زمان نوشته است:

«متأسفانه ظل‌السلطان از خیابان خوش‌منظره و فرح‌آور چهارباغ مانند سایر آثار باستانی چیزی باقی نگذاشته، جدول‌های سنگی را پرکرده و حواشی آنها را فروخته و نقاشی‌های تاق‌ها و دیوارها را هم محو کرده است. جای قصرها و عمارت‌های خالی صفوی را هم با ایجاد مزارع گرمک و خیار اشغال کرده است.»

لرد کرزن هم که در سال‌های پایانی فرمانروایی قاجاریان به ایران آمده بود درباره? این ویرانی‌ها چنین می‌نویسد:

«مسجد و عمارت سلطنتی اصفهان را از بیخ و بن کندند. آن عمارت هفت‌دست و آیینه‌خانه و نمکدان با نقشه‌های عجیب و آیینه‌های بزرگ شفاف و حوض‌های یکپارچه که از سنگ‌های مرمر صاف شفاف تراشیده شده و سلاطین با مخارج گزاف بنا نهاده‌اند، تمام خراب و به جای آنها جز تپه‌خاکی غم‌انگیز و ملالت‌خیز باقی نمانده است».

پس از شهریور 1320

در نتیجه اشغال ایران توسط قوای متفقین، اصفهان به محل نزاع نیروی‌های محلی مبدل شد. علاوه بر بختیاریها، روحانیون و حضور اکبرمیرزا مسعود صارم السلطنه، این شهر که در نتیجه صنعتی‌شدن دوره رضاشاه نیروی کار فراوانی را در خود جای داده‌بود از نقاط تأثیرگذاری حزب توده نیز بود.

دوره انقلاب اسلامی و پس از آن

در 14 مرداد 1357 تظاهرکنندگان اصفهانی که برای هفتم کشته شدگان حادثه مشهد به خیابان‌ها آمده بودند و البته برخی شان نیز مسلح بودند بیشتر قسمت‌های شهر را به تصرف درآورند و آیت الله خادمی را که چندی پیش از آن بازداشت شده بود آزاد کردند، ناآرامی‌های دو روزه اصفهان با اعلام حکومت نظامی توسط دولت و با هجوم نیروهای ارتش، پایان یافت. این نخستین بار از سال 1332 بود که در مرکز یک استان حکومت نظامی اعلام می‌شد. پس از انقلاب ساخت و ساز به شغلی پرسود بدل شد که نتیجه آن جایگزینی خانه‌های سابق با آپارتمان‌های چندین طبقه بود. این امر سبب نزاع دائمی روشنفکران طرفدار حفظ میراث تاریخی و سازندگان و طراحان عملگرا شد، نمونه آن نزاع بر سر برج جهان‌نما و فروش چندین هکتار باغ‌های اطراف کارخانه نساجی به فعالین بخش املاک و مستغلات است.

شهر شیراز در استان فارس واقع شده است که قدمت تاریخی زیادی دارد. یکی از دلایل اصلی قدمت و تاریخ غنی و پربار این شهر وجود آثار تاریخی مربوط به دوران باستان است. داشتن اطلاعاتی مختصر درباره‌ی تاریخچه‌ی استان فارس و شهر شیراز، برای کسانی که قصد سفر به این شهر را دارند، خالی از لطف نیست.

اگر به سفر‌های داخلی علاقمند هستید، تور شیراز می‌تواند گزینه بسیار مناسبی برای شما باشد. شیراز شهری تاریخی، سیاحتی و حتی زیارتی برای کسانی که دوست دارند به زیارت، بارگاه شاهچراق برادر امام رضا بروند نیز است.

استان فارس

استان فارس دارای 27 شهر بوده و در همسایگی استان‌هایی از جمله کرمان، یزد، هرمزگان، کهگیلویه و بویر احمد و بوشهر قرار دارد.

آب و هوای این استان در قسمت‌های مختلف متفاوت می‌باشد به طوری که در بخش‌های مرکزی دارای زمستان‌های معتدل و بارانی و تابستان‌های گرم و خشک است و در قسمت‌های شمالی دارای آب و هوایی سرد است.

تاریخچه استان فارس

استان فارس یکی از استان‌های شکوهمندی است که در ادوار مختلف، مهد تمدن به شمار می‌رفته است.

در این استان بناهای ارزشمند و تاریخی زیادی از جمله تخت جمشید، کاخ اردشیر فیروزآباد، شهر گور، بیشاپور و… وجود دارند که تجلی تمدن و فرهنگ تاریخی کشور ایران هستند. استان فارس شاهد امپراتوری‌های بزرگی از جمله ساسانیان و هخامنشیان بود و دو پادشاه به نام‌های کوروش و اردشیر بابکان بر آن فرمانروایی می‌کردند.

پایتخت هخامنشیان “پاسارگاد” و “تخت جمشید” بود و پایتخت سلسله ساسانیان “فیروز آباد” نام داشت.

دوره‌های ذکر شده مربوط به پیش از اسلام بودند در حالی که پس از اسلام سلسله‌هایی از جمله دیلمیان، آل بویه، اتابکان و زندیه در این استان حکومت داشتند.

از آنجاییکه سلسله‌های زیادی در این استان حکومت داشتند، آثار تاریخی فراوانی نیز از هر کدام به جای مانده است. این آثار می‌توانند بازگو کننده‌ی فرهنگ و تاریخ دوران‌های ذکر شده باشند.

شهر شیراز

تاریخچه شهر شیراز

در این بخش می‌خواهیم مروری بر تاریخچه شهر شیراز داشته باشیم.

مرکز استان تاریخی فارس، شهر شیراز است. این یکی از قدیمی‌ترین و منحصر به فردترین شهرهای استان فارس به شمار می‌رود.

این شهر در همسایگی شهرهایی از جمله فیروزآباد، کازرون، فسا، آباده، نی ریز و استهبان قرار گرفته است. شواهد تاریخی و بررسی‌هایی که بر روی آثار تاریخی به جای مانده در شیراز صورت گرفته حاکی از آن است که این شهر دارای قدمت 6500 ساله است.

این شهر در طول تاریخ چندین بار پایتخت سلسله‌های موجود در استان فارس بوده است حتی در لوح‌های تخت جمشید نیز به این موضوع اشاره شده است. به همین دلیل است که شهر شیراز آثار تاریخی زیادی را در خود جای داده است و همه روزه میزبان گردشگران زیادی از اقصی نقاط جهان است.

شهر شیراز

شهر شیراز نگین استان فارس 

این شهر در کنار آثار تاریخی گران‌بهایی که در خود جای داده است، یکی از شهرهای مذهبی و پر رمز و راز استان فارس نیز به شمار می رود.

این شهر، شهر راز و نیاز، علم و ادب، شهر شهیدان و مهد فرهنگ و هنر است. شکی نیست که وجود چنین آثار تاریخی و مذهبیِ گران‌بهایی در شیراز باعث شده که به نگین استان فارس تبدیل شود.

در این شهر انسان‌های بزرگی از جمله شیخ مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی، ملاصدرای شیرازی و شاعر بزرگ ایرانی حافظ شیرازی پرورش یافته‌اند.

شهر شیراز دارای فرهنگی بسیار غنی است که می‌توانید آنها را در سنگ نوشته‌های به جای مانده از دوره‌های قدیم نیز ملاحظه کنید. البته هنوز هم این شهر به میهمان‌نوازی، فرهنگ غنی و آداب و رسوم منحصربه‌فردی که دارد مشهور است.

شهر شیراز

موقعیت جغرافیایی شهر شیراز

اگر بخواهیم شهر شیراز را از لحاظ موقعیت جغرافیایی مورد بررسی قرار دهیم، باید بدانید که این شهر به شکل مستطیل است و در جنوب غربی ایران واقع شده است. در چهار طرف این شهر زیبا و تاریخی کوه‌هایی قرار گرفته است که در آب و هوای آن بسیار مؤثر هستند.

شهر شیراز در دوران باستان

یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین دوران‌های سپری شده در شهر شیراز، دوران باستان است.

کاوش‌ها و بررسی‌های زیادی که بر روی آثار تاریخی به جای مانده در شیراز صورت گرفته است، نشان دهنده‌ی عظمت و شکوه این شهر در دوران باستان می‌باشد.

یکی از قدیمی‌ترین اثرهای نوشتاری مربوط به الواح گلی تخت جمشید است که این شهر را با واژه‌ی “شی رازی ایش” نام برده است.

سفال‌های شکسته مربوط به هزاره سوم و نقش‌ برجسته‌هایی که بر بناهای تخت جمشید حک شده‌اند، نمایانگر عظمت این دوران در دوره‌های پیش از اسلام می‌باشد.

همانطور که دیدید این شهر یکی از شهرهای تاریخی و منحصر به فرد استان فارس است که به سبب آثار تاریخی خود به یکی از قدیمی‌ترین شهرها تبدیل شده است و همه روزه میزبان گردشگرانیست که قصد بازدید از این آثار تاریخی پر رمز و راز را دارند.

سفر به این مکان می‌تواند بسیار جذاب و هیجان انگیز باشد. در صورتی که علاقمند به سفر‌های هوایی هستید می‌توانید با خرید بلیط چارتر از دغدغه‌های سفر خود کم کنید. هم چنین برای اقامت راحت تر رزرو آنلاین هتل نیز می‌تواند پیشنهاد خوبی باشد.

حق النفس یعنی چه؟ 

??همانطور که اشاره شد رساله ے حقوقے امام سجاد (ع) یک نگاه جامع به حق خدا، حق الناس و حق النفس و حتے حق عبادات مثل حق نمازو روزه دارد. امام در واقع یک نگاه جامع به آنها کرده اند، اینکه ما نسبت به خالق یک مسئولیتے داریم و نسبت به مردم یک مسئولیتے ، همچنین نسبت به خود و مسائل شرعے مانند نماز نیز مسئولیت داریم. بعضے ها حق نماز و روزه را ضایع مے کنند. حق النفس به معناے حق خودمان است، چون نفس به معناے ذات و به معناے حقیقت انسان است.

همانطور که مے دانید ما مکرراً در آیات قرآن می‌خوانیم که مواظب نفس خود باشید. قو انفسکم و اهلیکم ناراً وقوده الناس والحجارة یا در قرآن مے خوانیم: اگر نیکے کنید به خود مے کنید و اگر بدے کنید به خود مے کنید، لیس الانسان الا ما سعے. مجموعه ے این آیات میرساند که معناے حق نفس یعنے حقوق و وظایفی که یک انسان نسبت به خود دارد. حالا این حقوق دو بخش است، یک بخش حقوق مادے است و حفظ بدن از آفات و آسیب‌ها است. بدن ما امانت است و ما نمے توانیم نسبت به بدن و حقوقے که اعضاء دارند بے تفاوت باشیم. یک کسے بگوید این چشم متعلق به خودم است و مے خواهم آن را در بیاورم، این دست مال خودم است مے خواهم خال کوبے کنم، این انگشت متعلق به خودم است می‌خواهم آن را بکنم، اسلام اجازه ے این کارها را به انسان نمے دهد.

به همین دلیل اگر بعضے افراد حقوق مادے و معنوے خود را چه در جنبه ے افراط و چه در جنبه ے تفریط نادیده بگیرند اشتباه است. در زمان پیامبر افرادی غرق در عبادت و نماز بودند با مردم ارتباط نداشتند، غذا نمے خوردند، ازدواج نمے کردند، در این باره پیامبر ص فرمودند: این سنت من نیست، من که پیامبر شما هستم ازدواج مے کنم، فرزند مے آورم، غذاے خوب مے خورم یا کسانے را داشتیم که اهل رهبانیت یا همان گوشه گیرے بودند، از خود کم مے گذاشتند در این باره حضرت فرمودند: رهبانیت امت من جهاد است، اگر مے خواهید به خود فشار بیاورید با دشمن مبارزه کنید. در اینجا مثالی عرض کنم: فرض کنید کسی بگوید من اختیار خود را دارم می‌خواهم معتاد شوم، خوب ببنید این ریه که در اختیار انسان است، این اعضایے که خدا برا تنفس به انسان داده است، برای این است که هواے پاک استفاده کند.

http://myfolio.com/alitaroy

از جهت جغرافی می‌توان پنانگ را به دو قسمت تقسیم کرد، یکی جزیره پنانگ با مساحت 293 کیلومترمربع و واقع در تنگه مالاکا و دیگری Seberang Perai است که از شرق و شمال با استان کداح و از جنوب با Perak هم‌مرز است. به‌طورکلی می‌توان پنانگ را به 5 بخش مهم تقسیم کرد: 1- شمال‌شرقی که سرزمینی با دماغه مثلثی شکل است و بیشترین ساکنان جزیره در آنجا اقامت دارند و منطقه اداری، تجاری و مرکز فرهنگی پنانگ محسوب می‌شود. 2- جنوب‌شرقی که در ابتدا مکانی برای کشت برنج و مانگرو Mongrove (نوعی گیاه استوایی) بود، اما امروزه کاملاً تبدیل به مرکز صنعتی و کشتیرانی شده است. 3- شمال‌غربی که ساحل‌های شنی است و انواع هتل‌ها و مراکز تفریحی در آنجا واقع شده است. 4- جنوب‌غربی که بخش اعظم زیبایی‌های منطقه را در خود گنجانده است. باغ‌های میوه و مانگرو، دهکده ماهیگیری از مکان‌هایی در این منطقه است که واقعاً تماشایی است. 5- محدوده تپه مرکزی در 830 متری بالای سطح دریا که بهترین حوضه آبریز جنگلی است. پنانگ از مناطق صنعتی در مالزی است و از نظر اقتصادی، بخش مهمی از مالزی محسوب می‌شود و البته مقصدی عالی برای گردشگری است. مشاهده مقاله منبع

مطالب بیشتر: مشاهده تورهای کاستاریکا

شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید که براساس مشاهدات باستان‌شناسی اولین ساکنان جزیره Semang-Pangan، اجداد Juru (جورو) و ین Yen بوده‌اند؛ دو فرهنگی که کاملاً منقرض شده‌اند. آنان شکارچیانی بودند که دسته‌جمعی زندگی می‌کردند و قامتی کوتاه و سیه‌چرده بودند. آخرین مشاهدات باستان‌شناسی و ابزارهای سنگی بدست‌آمده در مکان‌های مختلف (پنانگ)، به ما می‌گوید که حدود 5.000 سال، اولین انسان‌های مربوط به دوران نوسنگی در این منطقه می‌زیسته‌اند.

اقلیم پنانگ

همچون دیگر بخش‌های مالزی، پنانگ اقلیم استوایی با جنگل‌های انبوه دارد. و می‌توان اذعان داشت که به‌شدت تحت تأثیر مانسون اقلیم استوایی، سیستم باد و دریاست. به‌طورکلی در ماه‌های دسامبر تا فوریه نسبت به سایر ماه‌های سال، از شدت بارندگی تا حدی کاسته می‌شود. مینیم میانگین دما در حدود 26 درجه و ماکزیمم دما در حدود 32 درجه است. اما اشتباه نکنید، به علت رطوبت شدید منطقه، دمای 26 درجه هم، دست‌کمی از گرمای حدود 35 یا 36 درجه تابستان‌های داغ تهران را نخواهد داشت.

مذهب ساکنان پنانگ

براساس سرشماری در 2010، در حدود 35 درصد از ساکنان مسلمان، 45 درصد بودائی، 11 درصد هندو، 5 درصد پیرو آیین مسیحیت، 3.6 درصد تائیست (Taoist) و دیگر مذاهب چینی، 1 درصد سایر مذاهب و 0.4 درصد پیرو هیچ آیین و مذهبی نیستند.

دیدنی‌های پنانگ

ازجمله افراد مشهوری که از پنانگ بازدید کرده‌اند می‌توان به Somerest Maugham (رمان‌نویس، داستان‌نویس کوتاه، و نمایش‌نامه نویس فقید بریتانیایی)، Rudyard Kipling (ژورنالیست، نویسنده و شاعر بریتانیایی)، و ملکه الیزابت دوم و بسیاری دیگر نام برد. در سال 2009، پنانگ توانست 5.9 میلیون گردشگر از سراسر دنیا به خود جلب کند. پنانگ را با میراث غنی‌اش، جامعه چند فرهنگی‌اش، فرهنگ زنده‌اش، تپه‌ها و پارک‌هایش، ساحل‌ها، مراکز عالی خرید و ساحل‌های تحسین‌برانگیزش می‌شناسند. انتخاب‌های گوناگونی برای اقامت در انواع گوناگون هتل‌های 4 و 5 ستاره در پنانگ پیش پای گردشگران است. شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید مطابق با رتبه‌بندی یاهو، پنانگ جزء 10 جزیره‌ای است که پیش از مرگ باید از آن دیدن کرد و مطابق با لیست 1000 منطقه برتر دنیا پاتریشیا اسکولتز Patricia Schultx است که قبل از مرگ باید از آن بازدید کرد.

 مشهورترین ساحل‌های در پنانگ می‌توان به Tanjung Bungah، Batu Ferringhi و Teluk Bahangاشاره کرد که این ساحل‌های هم‌جوار، مکان معروف‌ترین هتل‌های پنانگ و مراکز تفریحی‌اند. اما ازجمله ساحل‌هایی که بیشتر منزوی‌اند و از یورش سهمگین گردشگران در امان مانده‌اند، می‌توان به موکا هد Muka Head اشاره کرد که مرکز ایستگاه فانوس دریایی و تحقیقات دریایی است. ساحل میمون Monkey Beach و پارک ملی پنانگ با آن آب‌های تازه و شفاف ازجمله مکان‌هایی است که لست‌تورز تماشای آن‌ها را به مسافران تور پنانگ پیشنهاد می‌دارد. از دیگر دیدنی‌های پنانگ می‌توان به مسجد Kapitan keling ساخته در سال 1801، Pulau Jerejak در خط ساحلی جنوب شرقی پنانگ که بزرگترین جزیره دورافتاده است و تنها با قایق دسترسی بدان ممکن است، مسجد ایالت پنانگ، معبد Kong Hock Keong مهم‌ترین معبد تائیست‌ها در پنانگ که معبد الهه رحمت و بخشندگی است؛ قدیمی‌ترین معبد هندوها در پنانگ با نام Sri Mahamariamman، گالری موزه و هنر پنانگ می‌توان نام برد.

پنانگ را با غذاهایش می‌شناسند، طوری که به آن لقب پایتخت غذا در مالزی را داده‌اند. Time magazine در سال 2004، پنانگ را به‌عنوان بهترین غذاهای خیابانی در آسیا معرفی نمود و اعلام داشت که "کجای دنیا می‌توانید طعم این غذاهای عالی و البته ارزان را بچشید؟!" غذاهای پنانگ بازتابی از غذاهای چینی، Nyonya، مالایایی، هندی و ترکیبی از غذاهای قومی مالزیایی است. غذاهای لذیذی همچون لاکاسا پنانگ که سوپی ترش و تندی است و با نودل و برگ‌های نعناع سرو می‌شود، Oh Chein که املت صدف سرخ‌شده است، ماهی مرکب سرخ‌شده و Nasi Lemak که شامل ماهی کولی، بادام زمینی، تخم‌مرغ آب‌پز، گوشت بره، خیار و فلفل‌های سنتی که معمولاً به عنوان غذای اصلی و بیشتر برای صبحانه سرو می‌شود و بین گردشگران طرفدار بسیار دارد.

 پنانگ سرزمینی است که وسعت آن در کلمات نمی‌گنجد. طبیعت زیبا و جنگل‌های انبوه استوایی‌اش، فرهنگ و تاریخ غنی، فراوانی و تنوع غذاهایش، حیات‌وحش منحصربه‌فردش، آب‌های نیلگون و ساحل‌های خیره‌کننده‌اش همگی دست‌به‌دست هم داده‌اند تا هوش از سر بازدیدکنندگان این در گران‌بها بربایند. پنانگ قطعاً جزء آن دسته از جزایری است که نمی‌توان به عظمت آن پی برد مادامی که خود تجربه حضور در آنجا را نداشته باشیم. باید با مردمانش پیاده‌روی کرد، غذاهایش را چشید، در خیابان‌هایش قدم زد، از مراکز خریدش دیدن کرد، در آب‌هایش پارو زد و به تماشای غروب‌آفتاب را در ساحل‌های زیبایش نشست تا ابهت و عظمت این خطه‌ی زیبا را بتوان تصور کرد.

با لست‌تورز همراه باشید تا تجربه‌ای گرانبها از عظمت و شکوه این جزیره مرواریدی را در تور پنانگ دریابید..